Na heel veel positieve reacties op mijn vorige teksten, heb ik inmiddels een nieuw stukje geschreven.
Een nieuw jaar om met “frisse” moed verder te gaan. Een nieuw jaar om aan onszelf te werken en met onze vechter nieuwe wegen te bewandelen, hopend op het allerbeste…
Want de nieuwe paden zijn we ingeslagen met oa gehoorapparaten. Een doodnormale weg lijkt dan plots toch een rotonde te zijn, waar buitenstaanders je raar aan kijken als je communiceert met gebaren en gehoorapparaatjes in of uit doet bij je kleine.
Een simpel hulpmiddel waardoor Dex hopelijk iets kan meekrijgen van zijn omgeving en gebaren zodat wij hem iets proberen duidelijk te maken. Doodnormaal? Nee, helaas is de werkelijkheid anders.
Een bril is maatschappelijk en sociaal geaccepteerd, maar waarom een gehoorapparaat niet? Komt dan toch de onwetendheid weer om de hoek kijken of is het gewoon raar?
Want voor die kijkers en gapers ben je wellicht imperfect, maar voor ons ben je meer dan perfect.
We zijn er nog niet en blijven bijleren met gebarentaal, maar ooit heb jij er profijt van. Daar doen we het voor!