Sterillium, mijn beste vriend

De fles die iedereen ooit wel eens heeft gezien of gebruikt. De fles waarin de geur zit die mij steeds terug brengt naar het ziekenhuis. De fles waarmee je wondjes kunt opsporen. (Ervaringsdeskundige weten waar ik het over heb).

Maar het is ook de fles waar wij al 11 maanden (and counting) onze handen mee desinfecteren. Waarom? Simpelweg omdat bacteriën voor een (ex)prematuur behoorlijk schadelijk zijn. 

Rouwkaartjes

Het begon allemaal op 17 april 2019, dat ik pas echt kennis maakte met mijn blauwe, vloeibare vriend. De flessen waren overal:

• Bij de ingang van de kraamafdeling
• Aan de muur van de kamer
• Aan het voeteneinde van het bed
• Bij de ingang van de NICU
• Bij de couveuse van Dex

Het was er niet voor niets, want een simpele bacterie kon het verschil zijn tussen het versturen van geboorte of rouwkaartjes.

Ik gebruikte het op ieder moment van de dag, als ik iets in mijn gezicht had aangeraakt, telefoon had gebruikt of even koffie had gehaald. Ik zag overal bronnen van besmetting oftewel bronnen van mogelijk dodelijke infecties voor Dex. Voordat ik het doorhad, had een dwangstoornis te pakken .

Schoon, schoner, schoonst?

Via de afdeling Neonatologie kwam je binnen bij een grote lange wasbak met elleboogkranen, zeep en papieren handdoeken.
Het is verplicht om bij binnenkomst handsieraden af te doen en je grondig in te zepen. Het was allemaal heel strikt en je werd gedrild als in het leger om goed zorg te dragen voor hygiëne.

Handen, vingers en onderarmen inzepen en grondig wassen met water van 37 graden. Wat het RIVM nu in tijden van Corona meegeeft als washandleiding, zijn wij al een jaar lang gewend.

Als je klaar was met alles inzepen en afspoelen, kon je doorlopen naar de NICU. Hier was de eerste stap de blauwe vriend gebruiken voordat we naar Dex konden.
Het strikte beleid, het opnieuw inzepen zodra je van de afdeling was geweest, continue Sterillium gebruiken als je iets had aangeraakt, heeft er bij mij voor gezorgd dat ik een lichte dwang heb gekregen.

Laat mij maar even schoonmaken

Dwang om schoon te maken, dwang om alles steriel te houden en dwang om het allemaal zelf te doen.
Dit laatste is moeilijk, want je wilt niemand voor zijn of haar hoofd stoten als diegene de drinkfles, kolfset of iets anders schoonmaakt. Het is vermoeiend, ik wil het ook loslaten, maar toch komt mijn dwang naar boven dat ik het zelf moet doen. Ook al ben ik moe en uitgeput, schoonmaken zal goed gebeuren. Doe ik het niet blijf ik de hele tijd onrustig en wil ik het liefste naar de keuken lopen.
Ook als mensen of familie op bezoek komen, houd ik iedereen in de gaten of men bijvoorbeeld bij binnenkomst of na toiletgebruik eerst handen wast en vervolgens Sterillium gebruikt. Hoesten, proesten, kuchen zijn voor mij ook geluiden waarvan ik panisch word.

Mijn vriend

Het heeft tijd en therapie nodig om dit los te laten. Weer iets waardoor ik mezelf onzeker voel en niet in staat ben te genieten van het ouderschap, rust en ontspanning.
En dan zie ik toch weer mijn vriend staan. De blauwe fles die ervoor zorgt dat ik alle wondjes en sneetjes voel. Die mijn handen droog en versleten laten uitzien. Maar ook zorgt dat ik Dex zo min mogelijk kan infecteren…