Het is 23 april 2019 als wij wakker worden op de kraamafdeling van het MUMC+. Een kamer met 1 ziekenhuisbed en een “comfortabele” stretcher. De Medela Symphony staat trots tussen ons in, want die had al ruim 45x gezorgd voor het lekkere vloeibare goud!
De catering komt langs voor het ontbijt, de bloeddruk van Kylie wordt weer vakkundig gemeten en de eerste koffie is weer in mijn keel verdwenen. Een dag als zovele in het leven van ziekenhuisouders.
Op slot
En toch was deze dag anders dan normaal. De spullen die ik de afgelopen dagen van thuis had meegenomen waren alweer ingepakt. Er was ons namelijk medegedeeld dat de kamer waar wij verbleven “op slot” ging. Door personeelstekort en geplande bevallingen moesten wij vertrekken. Heel stiekem hoopten we dat de verpleging nog goed nieuws kwam brengen. Die kwam niet en veel moeite doen om het Ronald McDonaldhuis te bellen was ver te zoeken.
En daar sta je dan met een koffer in je hand, rolstoel met vrouw aan de andere hand en weekendtas om je nek. Richting de deur, naar de gang om met de auto naar huis te gaan. Niet leuk als je zoon 30 meter verder nog ligt te knokken voor zijn leven.

Lieve verpleging
En dan gaat de telefoon, het nummer en naam van de NICU kwam groot in beeld en wij dachten K*T, het is gedaan, we hebben Dex verloren.
Maar de stem aan de andere kant was vrolijk en opgewekt. Wat bleek: De verpleging op de NICU hadden enkele dagen geleden ook gebeld naar het Ronald McDonaldhuis en zij hadden ervoor gezorgd dat we op de wachtlijst stonden.
Er zou die dag een kamer beschikbaar komen! We moesten er dan wel voor 15.00u zijn, anders ging deze naar iemand anders op de wachtlijst.
Dit telefoontje betekende zoveel voor mij dat ik brak. Tranen van geluk. Want we konden in de buurt van Dex blijven.
Huis van de hamburgers
Toch even naar huis om spullen te droppen en een koffer vullen met kleding, eten en wasmiddel. Weer snel terug naar het huis van de hamburgers.
In het begin waren we onwennig want je zag overal mensen, vrijwilligers, andere bewoners en bezoek. Ergens was het ook fijn om direct naar je kamer te gaan, zodat je je kon verstoppen.
De eerste maaltijd kwam dichterbij en liepen voorzichtig naar de gezamenlijke keuken. Zo min mogelijk geluid maken en hopen dat we niet opvallen. Tja dat lukt niet echt, want je wordt gezien door lotgenoten, gezichten die je kent van de NICU en vrijwilligers die je welkom willen heten.
Eerst voelde dat verkeerd, want ik wilde niet alles uitleggen en vertellen hoe ik mij voelde. Dat had ik met tegenzin al vaak genoeg moeten doen.

Kracht
Maar dan komt de kracht van het Ronald McDonaldhuis en zijn bewoners. Het was helemaal niet nodig om iets uit te leggen en leeg te kotsen hoe ik mij voelde. Dat onze Dex met 29 weken op de NICU lag en dat ik mij k*t voelde was voldoende.
Ik werd begrepen en gerespecteerd met alles rondom Dex en mijn gevoelens / emoties.
In het Ronald McDonald huis is ruimte voor verdriet, rust, aandacht, liefde, lachen en zelfs plezier! De kracht van de gezamenlijke ruimtes in het huis is om je veilig en welkom gevoel te geven.
Stap voor stap, kun je terug naar het reguliere leven buiten de NICU en ergens wordt je opnieuw klaargestoomd dat als je ooit naar huis mag, niet in een diep gat valt.
Je dient namelijk zelf boodschappen te doen, koken, afwassen en je kamer opruimen / poetsen. De kleding wassen dien je ook zelf te verzorgen. Die momenten waren voor mij belangrijk om ook te reflecteren hoe het met mijzelf ging en hoe ik de hele situatie aanpakte. Toen merkte ik dat de eerste scheuren in mij, zichtbaar werden. Die hebben op een later tijdstip een flinke klap gegeven.
Het Ronald McDonaldhuis Maastricht is vele weken ons thuis geweest. De plek waar we verdriet hebben gehad, vriendschappen zijn ontstaan en heel veel steun hebben gekregen van andere bewoners.
Het was ook de plek waar we binnen 4 minuten bij Dex konden zijn.
Er gaat geen dag voorbij dat ik niet terugdenk aan ons verblijf. Hoe raar het wellicht klinkt, mis ik het huis gigantisch. Ondanks de reden dat we daar verbleven, heb ik mij daar altijd thuis gevoeld.
Het huis zal altijd bewoners hebben die tegen een heel zacht prijsje per nacht kunnen verblijven. Door heel veel sponsoren, vrijwilligers en inzamelingsacties is de prijs om te slapen slechts €15,-
Om onze dankbaarheid te tonen, proberen wij steeds iets te geven, doneren of te regelen. Zo blijft het huis altijd een tijdelijk thuis.
