Lieve Dex

Op 17 april 2019 om 11.21 hoorde ik dat ik met enige haast naar het het ziekenhuis moest komen. Niet wetende dat je precies een uur later op de wereld kwam via een spoedkeizersnede en ik je naam Dex al mocht uitspreken. De achtbaan van onwetendheid, geleefd worden en emoties was gestart.

Machteloos stond ik in de opvangkamer te wachten, toekijkend hoe 12 mensen druk in de weer waren om jouw te kleine lichaam op gang te brengen. De integriteit van je lichaampje was je al direct kwijt. Infusen, medicijnen, zuurstof en zoveel meer werden aangesloten, zodat je overgeplaatst kon worden naar Maastricht.

Ondertussen lag je mama nog in de OK. Voor mij was op dat moment nog onbekend of zij überhaupt nog aan mijn zijde kwam.

Wachten

Het wachten was begonnen: wachten dat we ook naar Maastricht mochten gaan / wachten op het bericht of jij de rit wel had overleefd / wachten wanneer we je mochten bekijken / wachten op het moment dat we je mochten aanraken en vasthouden. 

Na 6,5 lange uren te hebben gewacht, kwamen we aan op de NICU. De hel op aarde met hard werkende verpleging, geur van desinfectiemiddel en alarmgeluiden die mij tot op heden nog van slag brengen.

Zoekend tussen alle slangen, kabels en apparatuur zagen we jou, Dex. Het besef dat jij daar als mijn zoon lag, was er niet. Het klopte niet, het kon niet, het moest niet.

En toch lag je daar op de NICU. De plek waar leven en dood elkaars buren waren, waar een enkele knik tussen 2 vaders meer betekenis had dan een boek van 100 pagina’s. De plek van vreugde en verdriet. Maar vooral de plek waar wij jou iedere keer moesten achter laten en hoopten dat we niet werden gebeld dat je er niet meer zou zijn.

Daar was je dan

We hebben je zien vechten. Vechten tegen de overlevingskans, welke je eerst dreigde te verliezen. Voorzichtig aan werd je sterker en na 6 dagen mocht ik je voor het eerst tegen mijn borst aanhouden. Daar was je: mijn mede LEGO freak in spé, mijn zoon!

Mijn kleine prins die ik met alles wat ik in me heb zou steunen, verzorgen en lief zou hebben.

Dat je nog een lange weg met tegenslagen te gaan had, maakte op dat moment even niet meer uit. 

Elke mijlpaal vierden we als gezinnetje. Naast de couveuse zitten van ‘s morgens tot ‘s avonds, kijkend naar jou, praten met de verpleging met zo nu en dan een lach of traan.

Nu ben je al 6 maanden op deze wereld en je zult nog even moeten doorvechten. Als ouders staan wij dichtbij en zullen wij je altijd helpen en ondersteunen. Ik ben trots op je mama, trots op familie, en trots op collega’s en vrienden. Trots dat ik papa mag zijn van een prematuur en dysmatuur.

Maar vooral trots op jou! Mijn zoon.