Voordat Dex geboren was, had ik enkele ideeën hoe bepaalde zaken zouden gaan. Het racen naar het ziekenhuis, de route die ik had uitgestippeld, de bevalling en het vasthouden van Dex. De eerste knuffel van mama en papa.
In mijn dromen en uitgedachte scenario’s zou Dex direct na de bevalling, veilig in de armen van Kylie liggen. Vervolgens even in mijn armen om dan snel weer terug te gaan naar mama.
Ook dit ging bij ons anders…
Netflix op de NICU?
Na de eerste avond “slapen” op de kraamafdeling, gingen we de volgende dag terug naar Dex. Op de gang van de afdeling Neonatologie stonden enkele grote relax stoelen te wachten. Ik dacht toen “ Wat raar om hier stoelen neer te zetten, maar ze zijn wel chill om Netflix mee te kijken.”
De stoelen waren populair, alleen ik had nog geen idee waarom. Ik keek naar Dex die veilig achter het plexiglas lag te slapen van de Fentanyl. Rustig , vredig en te klein om vast te houden, althans dat dacht ik.
Op de blote borst
Enkele dagen later kwam een IC verpleegkundige vertellen wat de nachtdienst had overgedragen. Dex begon langzaam te stabiliseren en wellicht mocht een van ons met hem kangaroeën. “Oh wat leuk” zei ik nog, terwijl ik niet eens wist wat het inhield.
Kangaroeën of anders genaamd buidelen, is het “knuffelen” met papa of mama. Het liefst op de blote borst zodat Dex onze hartslag kon horen, warmte kan voelen en de hechting sterker wordt.
Het groene licht werd gegeven en de verpleegkundige ging op de gang een stoel pakken. Ja hoor, die chille Netflix stoel werd vakkundig naast de couveuse geparkeerd, zodat de alle kabels, slangen en apparatuur niet in botsing kwam.
Kylie ging als eerste, want ik vond dat zij dat had verdiend na de operatie en als mama zijnde. Ik was allang blij, want ik was stiekem te bang en onzeker om jou op mijn borst te pakken.
Shit nu ben ik
Iedere keer als we bij je waren, mochten we kangaroeën. Steeds vaker liet ik mama voor…
Totdat zij zei dat ik aan de beurt was. “Shit nu ben ik aan de beurt” was mijn eerste gedachte.
Wellicht dat je je afvraagt waarom ik zo dacht? Ik was doodsbang dat ik je pijn zou doen met mijn handen of erger dat ik iets zou breken of je zou laten stikken. Tot slot had ik ook nog geen besef dat het hoopje ellende wat in de couveuse lag te vechten, mijn zoon was. In mijn ogen was het je destijds een willekeurige prematuurbaby.
Ondertussen kwam de stoel weer aangereden en ik kon geen kant meer op. Tijdens het losknopen van hemd voelde ik mij gelijktijdig onzeker en blij.
Eenmaal zittend in de stoel kwam jij aangevlogen met alleen een luiertje maat P-3 aan en alle medische zaken die je in leven hielde.
Je infuusoctopus, ECG kabeltjes en je spalkje raakten het eerst mijn warme borst. Je kleine hoofdje met CPAP masker volgde al snel.
Borst tegen borst, beentjes onder je buik en mijn hand onder je kleine pampertje.
Piep, piep, tuut, tuut
Zo lagen we lekker op de Netflix stoel, papa met Dex op zijn borst. Een lekkere deken hield ons goed warm. Je kleine vingertjes kroelden lekker door mijn borsthaar en soms kon je er al aan trekken.
Links langs mijn hoofd lagen de slangen met warme lucht. Ik kon het horen hoe de lucht met 60% zuurstof richting je neusje blies. Als je een beetje bewoog, hoorde ik steeds een beetje zuurstof uit je neusbrug ontsnappen… Ik bleef liggen en keek alleen maar naar de monitor.
Uiteindelijk vond je toch weer je rust en ging je verder met lekker slapen. De papamatras beviel je goed, want je ademhaling werd regelmatig.
We vielen allebei in slaap, lekker snur… piep, piep, tuut, tuut. Daar gingen de alarmen weer: je had een bradycardie. Een van de velen die je hebt ervaren. “Even over zijn rug wrijven” was de tip van de toegesnelde verpleegkundige. De bradycardie ging niet weg en je kreeg even wat extra zuurstof toegediend.
Je hartslag en saturatie klommen gelukkig weer naar normale waarden. Nu weer door met slapen en lekker lang liggen bij papa. Ik had ondertussen mijn hart in mijn keel zitten.
Litteken
De alarmpjes spoken nog dagelijks door mijn hoofd en houden wij soms nachten wakker. Ze zijn onderdeel van ons en zou ze het liefst uit mijn hoofd verdringen. Maar toch laat ik ze zitten om terug te kunnen denken. Noem het een herinnering of een last. Voor mij is het een blijvend “litteken” om nooit meer te vergeten welke strijd jij hebt geleverd. Het was voor mij hartslag verhogend om met jou te kangaroeën. Zelfs bij het schrijven van deze post voel ik mn hart weer in de keel kloppen en voel de druk op mijn borst.
Maar achteraf ben ik zo blij dat je vaker bij mij op de borst hebt gelegen. Die momenten van hechting zijn mij nu zo dierbaar.