Hoe gaat het met papa?

Een vraag die blijft terugkomen. Heel veel mensen stellen deze ook en ik probeer soms moeite te doen om het uit te leggen. Dit lukt helaas niet altijd even goed. Soms wil ik het op dat moment niet vertellen en vind ik het antwoord “Het gaat goed” meer dan voldoende. Er zijn weinig mensen die echt weten hoe het met me gaat. En voor mijn gevoel hoor ik zelf niet tot die groep mensen. Toch probeer ik het een en ander te vertellen hoe het met mij gaat.

Want als je er midden in zit, is het onmogelijk om je eigen gevechten te zien. Familieleden en vrienden zien dit wel terwijl zij niets kunnen doen, behalve machteloos toe kijken.

Gewicht

Om simpel te beginnen ben ik sinds 17 april 2019 ruim 25kg bij gekomen door god mag het weten. Het eten en leven in en rond het ziekenhuis zal zeker een bijdrage hebben geleverd aan de toename. Je wilt niet veel tijd kwijt zijn aan boodschappen, koken en eten want je plek is niet aan de gezamenlijke eettafel van het Ronald McDonaldshuis, maar de couveuse van je kleine vechter.

Eenmaal thuis gaat dat eetpatroon door, want voor jezelf zorgen zit er nog niet bij. Eten, gezond of niet, is bijzaak. Je wilt er voor de kleine zijn en in mijn geval ook voor je vrouw die de hele dag thuis is en voor de kleine zorgt, kolft, wast en rust.
Gelukkig hebben we nu via Hellofresh een afwisselend menu en kunnen we weer genieten van eten en koken. Dit is even voor de duidelijkheid geen enkele vorm van reclame.

Nu heb ik nog een laatste horde en dat is een manier vinden om mijzelf te motiveren en te blijven uitdagen om weer op gezonder gewicht te komen. Iemand tips? Laat dan op dit bericht een reactie achter.

Stickers plakken

Vanuit het ziekenhuis werd al een aanvraag klaargezet voor psychologische nazorg, zowel op individueel als op gezin niveau. Voor mij werd snel duidelijk dat ik de individuele nazorg wel nodig had. Ik voelde mij ongelukkig, depressief, onrustig, bezorgd, machteloos, en leeg. Vanaf het moment van thuiskomen (16 juni 2019) tot en met het schrijven van dit bericht, voel ik mij nog hetzelfde. In de eerste sessies werd al snel duidelijk dat ik PTSS had opgelopen met angststoornis, depressie en een gigantische controledwang.
Flink wat stickers die werden opgeplakt en stuk voor stuk pijnlijk en confronterend.
Ergens wist ik wel dat ik die stickers zou krijgen, maar zodra de bevestiging kwam, wilde ik er niet aan geloven. Het zit zover buiten je eigen invloedcirkel, waardoor je nog onzekerder werd over je eigen doen en denken. Ik vertrouwde mezelf gewoon niet meer in verschillende situaties.

De wachtlijst voor GGZ in Nederland is drastisch lang. Ik kreeg door de aanvraag vanuit het ziekenhuis, een bepaalde voorrang. Acht weken na de eerste intakegesprekken kon ik aan de slag.

  • Acht weken lang waarin je alleen maar onzekerder over jezelf wordt, geen plezier meer beleeft aan hetgeen waarvoor je normaal ‘s nachts voor op zou willen staan.
  • Acht weken waarin je meer en meer controledwang krijgt om alles schoon te houden, zodat de kleine niet ziek kan worden.
  • Acht weken waarin irritaties groeien en uitbarsten in onnodige ruzies.
  • Acht weken waarin ik ook al een start moest maken met re-integratie.
  • Acht weken waarin je jezelf klote blijft voelen en lichamelijke klachten erger worden.

Lichamelijke klachten en meer

Als je alles wat je meemaakt wegstopt of naast je neerlegt, komt er een moment dat beetje bij beetje vanalles terugkomt.
Dit uit zich vaak in klachten, waar ik helaas bijhoor. Er is bij mij het Syndroom van Tietze vastgesteld (mogelijk chronisch van aard). Dit is een ontsteking in het kraakbeen van de ribben en borstbeen.

Door de PTSS heb ik moeite met concentreren, zaken onthouden, omgaan met (eigen) emoties, werkdruk, prikkels en conflicten. Verder reageer ik heftig op plotselinge geluiden of tonen die vergelijkbaar zijn als een ziekenhuismonitor en hulpdiensten.
Voor iemand als ik, is dit behoorlijk onwennig en zelfs zacht uitgedrukt totaal *&!?#@!. De onwennigheid maakt mij bang, niet meer in staat zijn om zelf iets op te kunnen lossen en dus afhankelijk te zijn van een specialist.

Verder heb ik controledwang om, of ik het wil of niet, continue zaken te controleren rondom het schoonmaken / houden van de spullen van Dex. Een voorbeeld hierin is zijn drinkfles waarvoor ik een routine heb. Als iemand anders de fles schoonmaakt, kan ik het niet laten om er of bij te blijven staan of achteraf alles opnieuw te doen. Uiteraard tot ergernissen van die persoon. Dit is dan 1 voorbeeld, maar ik heb er helaas teveel…

Als laatste benoemde ik hierboven een angststoornis. De angst van verliezen samengesmotlten met de controledwang.

Gezien de prematuurheid van Dex heeft hij nog een verzwakt imuunsysteem. Door de moedermelk krijgt hij vele antistoffen binnen, maar niet genoeg. Daarom krijgt hij bijvoorbeeld iedere 28 dagen een RS vaccinatie. En gemene ziekte waar ik in een los bericht dieper op in ga, maar levensbedreigend. Ik word beschermend naar Dex toe en word onrustig en opgejaagd als ik niet bij hem kan zijn door bijvoorbeeld re-integratie op het werk. De angst om te laat te zijn, Dex en Kylie alsnog te verliezen, staat altijd aan.

Vooruitgang

Maaaaar, er zit progressie in. Ik heb op moment van schrijven 2 EMDR sessies erop zitten. Sessies waarbij je teruggaat naar je meest angstige, gevreesde en pijnlijke momenten. Dat je op een schaal van 1 tot 10 het liefst 11 wilt zeggen.
De sessies zijn zwaar en uitputtend en er is nog een lange weg te gaan. Door de sessies komt er soms iets naar boven, waarvan ik niet wist dat dit was gebeurd. En voorbeeld heb ik recent uitgeschreven en kun je hier teruglezen.

Alle emotie en pijn wat ik al die maanden heb weggestopt komt eruit. Bij mij door spieren die vastzitten, humeur die ruk is en de verschrikkelijke pijn op mijn borstbeen en ribben.

Ik weet dat ik nog een lange weg heb te gaan om “beter” te worden. Sommige trauma’s en herinneringen hebben een blijvende schade of verandering tot gevolg. Dit heb ik inmiddels al geaccepteerd. Het kan uiteraard een impact hebben op mijn directe omgeving die weer niets kan doen, behalve toekijken.

(H)erkenning

Voor nu even genoeg gezeik en gezeur, want dergelijke dingen schrijven voor medelijden is het laatste wat ik wil! Ik schrijf op Veurwaarts om mensen bewust te maken, (h)erkenning te geven hoe het is om een vroeggeboorte mee te maken en de eeuwig durende strijd die alle prematuurouders voeren. Strijd met zichzelf of tegen de maatschappij die niet wil of kan bevatten hoe het daadwerkelijk is.

LAAT HIER JE BERICHT ACHTER

Vind je deze blog leuk? Deel deze dan met je vrienden!

Deel dit verhaal op Facebook
Deel dit verhaal op Twitter
Deel dit verhaal op LinkedIn
Deel dit verhaal op WhatsApp
6 comments
  1. marian

    beste Niek ik heb je verhaal gelezen en snap nu waarom het zolang duurde voordat ik hoorde van jullie zoon Dex,ik kan niet voelen wat jullie meemaken ,maar om het te lezen begrijp ik het wel beter ,ik vind het super dat je het van je afschrijft,en heb bewondering ook voor Kylie.
    ik wens jullie veel liefde voor elkaar ,en hoop van ganser harte dat de toekomst beter wordt.Marian

  2. Inge

    Lieve neef,

    Ik ben ontzettend trots op jou, Kylie en kleine Dex! Wat jullie hebben moeten doorstaan dat zullen (gelukkig voor hun!) veel mensen niet begrijpen omdat ze het niet hebben meegemaakt. Doe alles fijn op jullie eigen tempo, werk aan jullie zelf en geniet van elkaar. Fuck de rest, dat is bijzaak.

    Dikke knuffels uit Zeeland!!

  3. Nancy

    Beste Niek,

    Ontdaan heb ik je verhaal gelezen en ondanks dat ik uit ervaring je frustrerende gevoelens van PTSS helemaal herken, ken ik dat gevoel wat jullie is overkomen niet aangezien wij dit niet hebben meegemaakt. Heel verdrietig allemaal en mooi ook hoe je praat over je vrouw en kindje. Graag ga ik dit volgen en delen. En ook al zal je weg nog lang zijn (sommige dingen zoals je dwangmatige controles, angsten etc zullen niet helemaal over gaan misschien) maar het zal zeker beter worden. Je gaat een manier vinden ermee om te gaan en als ik zie hoe mooi maar zonder nonsens je dit schrijft gaat jou (jullie) dit zeker ook lukken. Ik ben trots op jou (al kennen we mekaar persoonlijk niet) dat jij als man (papa) hiervoor uit durft te komen. Maar onthou heel goed; What doesn’t kill you makes you stronger” en ik vind jou behoorlijk STRONG.

    Geniet van je prachtige gezin 😘

    Groetjes Nancy

  4. Anja Bruijnen

    Best Niek, ik hoorde een “kleinzoon”geboren geweldig maar dat was ook alles. Ik heb je verhaal gelezen, weet wat EMDR is kan alleen maar zeggen, de toekomst zal het uitwijzen. Respect voor jullie beide en dank je voor jou versie van een verhaal wat nog lang niet ten einde is, die rollercoaster draait voorlopig nog even. IK hoop voor jullie dat er een moment dat je opgelucht”adem”kunt halen. Veel liefs uit Eijsden.

  5. Romy

    Hoi Niek
    Via via op je site terecht gekomen. Als ik dit lees merk ik dat ik meteen ontroerd ben door de vele herkenning, vooral mbt het leven in het ziekenhuis, het bijkomen in gewicht door dezelfde redenen, het leven in een ronald mc donaldhuis, en de zorgen voor een ziek kind. Ons zoontje (nu 1,5) is op tijd geboren maar wel met een enstige hartafwijking. Toch zijn er ernorm veel raakvlakken op alle gebieden. Ik wens jullie veel sterkte met alles wat er nog komt en vooral de verwerking van alles. Ik ben zover nog niet, we zitten nog middenin het traject.
    Groetjes Romy (uit Maastricht)

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *