Hoe gaat het met papa na EMDR?

Jahoor een nieuwe blog over hoe het nu met mij gaat. Waarom? Gewoon omdat het kan en ik jullie graag wil laten weten hoe ik mij nu voel.

Het heeft even geduurd voordat ik tevreden was over mijn tekst, want ik wilde zeker weten dat ik de boodschap correct maar wel netjes kon overbrengen.

Eerst even een korte terugblik naar deel 1:

Vanuit het ziekenhuis werd al een aanvraag klaargezet voor psychologische nazorg, zowel op individueel als op gezin niveau. Voor mij werd snel duidelijk dat ik de individuele nazorg wel nodig had. Ik voelde mij ongelukkig, depressief, onrustig, bezorgd, machteloos, en leeg. Vanaf het moment van thuiskomen (16 juni 2019) tot en met het schrijven van dit bericht, voel ik mij nog hetzelfde. 

Nieuwsgierig naar de rest? Lees dan hier de volledige blog!

EMDR en vriendschappen

inmiddels heb ik 10 EMDR sessies gehad en de traumatische beelden en gevoel van machteloosheid hebben voor het overgrote deel plaatsgemaakt voor gepast verdriet en een gedachte dat ik destijds steeds het maximale had gedaan wat ik kon.
Na iedere EMDR sessie was ik zowel lichamelijk als psychisch uitgeput. Hierna functioneren was dan ook onmogelijk en was de bank of bed mijn grote vriend.

Niek voorovergebogen na een heftige sessie EMDR
Even op adem komen na een heftige sessie online EMDR

De controleur

Voor nu heb ik even genoeg van de EMDR sessies, maar ga wel nog naar gesprekken met mijn psycholoog. Nu de trauma’s zijn afgezwakt, kunnen we verder met mijn controledwang welke tot enkele weken terug behoorlijk aanwezig was in huize Schoonbrood. Als een soort kwaliteitscontroleur / epidemioloog liep ik door het huis en keek of alles goed werd schoongemaakt. Ja je leest het goed, ik controleerde mijn vrouw of bijvoorbeeld de kolfset en fles goed werden schoongemaakt. Te erg voor woorden en ik wilde het ook niet, maar toch moest ik het van iets in mij blijven doen.

Gelukkig maak ik ook hierin mooie stappen en houd ik nu beter controle over mijn controledwang, haha. Nu ik dit schrijf is het wel komisch. De vraag die ik van velen kreeg was hoe en wat de trigger is geweest van de controledwang.

Hoe ontstaat zo’n controledrang?

Net als de rest ben ik hier open in en leg ik je het graag uit. Het begint om het moment dat je voor het eerst de NICU op kan en je een uitleg krijgt wat je allemaal moet doen, voordat je verder mag.

Zo kregen wij een snelcursus handen wassen. Of ja handen, polsen en de onderarmen tot aan de oksels. Water welke precies op 37 graden laat ingesteld, flink wat zeep, elleboogkraan en papier. Wat volgde was een worstelgevecht met je vingers en volgde een stappenplan van 20 seconden om alles goed in te zepen.
Hierna kon je doorlopen en kwam je op gang uit waar ook de NICU was. Zodra de schuifdeur open ging, de alarmen piepten en de verpleging druk in de weer was, mocht je de beste geur op je handen smeren: Sterillium ontsmettingsmiddel. De fles die voor altijd mijn beste vriend is.
Aangekomen bij de couveuse van Dex en het neerzetten van een kruk werd het alweer tijd om je handen opnieuw te desinfecteren.
Sterker nog: voordat onze handen iedere keer in de couveuse gingen, was desinfecteren noodzakelijk. Ook al had je even tussendoor een foto gemaakt, aan de kruk gezeten of over je wang gewreven.  Meerdere buitenstaanders vonden dit overdreven, maar alles werd gedaan om de kans op ontsmetting tot 0% terug te dringen.

Lijkt wel een beetje op de huidige Covid-19 pandemie, ofniet?

Juist deze handelingen die wij ontelbare keren per uur, dag, week en maanden uitvoerden slijpen je brein. Tel daar de dodelijke risico’s bij op die er zijn als je het niet goed opvolgt en voilà, voordat je het weet ben je beste maatjes met het excessief ontsmetten, schoonmaken en iedereen op afstand houden.
Dit neem je mee naar huis, waar je de handelingen overneemt uit gewoonte, maar stiekem ook uit vertrouwd gevoel. Want de angst dat er iets zou kunnen gebeuren is gigantisch groot en je wilt liever niet terug naar het ziekenhuis.

Rode Lego dubbeldekker met daarvoor een fles desinfectiemiddel Sterillium.
Mijn trouwe vriend

En hoe gaat het nu?

Nu gaat het gelukkig allemaal goed. Zoals ik eerder schreef heb ik voor nu geen EMDR sessies meer gepland staan en heb ik alles goed onder controle. Uiteraard heb ik wel eens een mindere dag en kost het mij wat meer moeite, maar wie heeft dat niet?
En dan kom ik ook direct aan op een andere kant van de medaille. Ik schrijf open over mijn problemen en zaken waar ik tegenaan ben gelopen en hoe ik hier hulp in heb gekregen. Juist die openheid is nu ook een vijand.

Doordat ik jullie al heb meegenomen naar het meeste traumatische deel van mijn leven en de psychische impact met PTSS tot gevolg, heb ik nu een sticker. De welbekende sticker die iedereen wel kent, want deze laat resten na. Ondanks dat je met veel geduld en beleid de sticker lostrekt, blijven die irritante strepen zichtbaar.
En ook nu zijn de strepen zichtbaar voor bedrijven en recruiters waarbij ik hopelijk een nieuwe baan mag vinden. Want het staat open en bloot op het internet en begrijp mij niet verkeerd, dit was en is mijn beste keuze geweest! Maar het lijkt soms wel dat men dan probeert die sticker terug te plakken, want ja we denken allemaal in hokjes en problemen. Maar juist het delen van mijn ervaringen, heeft mijn herstelproces verkort en heb ik tegelijkertijd heel veel aandacht kunnen geven aan de normaal verborgen wereld van prematuurouders.

Het hoofdstuk is afgesloten en ik lees het graag terug. Maar puur om te zien waar ik als persoon en wij als gezin vandaan zijn gekomen, wat wij al bereikt hebben en dat dit uiteraard bloed, zweet en tranen heeft gekost.
Er zijn zoveel leer en ontwikkel momenten geweest die ik anders waarschijnlijk nooit ontdekt had. Zoiets moois en puurs is geen sticker waard, maar een pluim!
Kijk dan ook verder dan alleen die $%#@!! sticker en begrijp dat ik juist unieke ervaring heb op kunnen doen wat een meerwaarde kan zijn in een bedrijf. Door die ervaring ben ik anders gaan denken en ben ik zelfs een ander persoon geworden. Juist daarom heb ik ook besloten dat ik een ander stap dien te maken in mijn carrière. Een baan vinden waar je iets voor een ander kan betekenen in welke vorm dan ook. Dat je samen gaat zitten, elkaar kunt vertrouwen en daardoor elkaar kunt laten groeien als persoon.

Tot slot

Het was een lange emotionele weg om na thuiskomst daadwerkelijk te starten met de verwerking ervan. Openstellen bij mijn psycholoog was een verre stap buiten mijn comfortzone, maar het was zo belangrijk. Alles heeft / krijgt een plekje en ik kan soms met plezier terugdenken aan sommige momenten in het ziekenhuis. Mijn grootste stap veurwaarts is dat ik alle foto’s kan bekijken. En wat was Dex een knappe kleine vechter en wat waren die momenten puur.

Al met al weet ik dat ik nog veel kan leren en ontwikkelen, maar mijn nieuwe persoon? We moeten er allemaal nog aan wennen. Toch voel ik mij al beter in mijn vel zitten en kijk ik weer positief naar mijn toekomst!

LAAT HIER JE BERICHT ACHTER

Vind je deze blog leuk? Deel deze dan met je vrienden!

Deel dit verhaal op Facebook
Deel dit verhaal op Twitter
Deel dit verhaal op LinkedIn
Deel dit verhaal op WhatsApp
2 comments
Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *