Geregeld krijg ik de vraag hoe ik het ervaarde om het telefoontje te krijgen wat ons leven veranderde.
Ik heb er lang mijn mond over gehouden. Niet zozeer dat ik het niet wilde delen, maar vanwege het feit dat mijn hersenen het hadden weggestopt. Ik wist simpelweg niet meer hoe alle details waren gegaan.
Totdat door de vele gesprekken bij de psycholoog, beetje bij beetje stukken terugkomen. En dan schrik je…
Waar is mijn vrouw?
Kylie was nog onderweg vanuit een behandelkamer naar de kraamafdeling van het Zuyderland ziekenhuis in Heerlen. Ik stond al te eerder te wachten en men wist niets van Kylie. In paniek bleef ik vragen waar mijn vrouw was?
Zittend in een rolstoel kwam Kylie opeens de hoek om en werden wij in een soort triagekamer geplaatst. Ze werd op op bed werd gelegd en men vroeg mij om te helpen met omkleden en sieraden af te doen. Op dat moment ontzettend vreemd, want we wisten nog helemaal niks.
Beduusd en verward deden wij wat men van ons vroeg om plots te horen dat de OK werd voorbereid en de kleine gehaald werd. Opeens slaat paniek, verdriet en stress toe en weet je niet meer wat je moet denken. Ik kreeg een beker met sterkte ranja in mijn handen geduwd, omdat ik bleek wegtrok en stond te wankelen op mijn benen. Met mijn linkerhand had ik Kylie vast die met bed en al in de lift werd gereden, rechts had ik nog altijd en beker met ranja vast die ze voor een tweede keer hadden gevuld.
Eenmaal uit de lift werden Kylie en ik gescheiden. Ik moest nog een OK pak aantrekken, mond en haar kapje op. Kylie lag al op de de OK tafel en werd klaargemaakt. Een verpleegster begeleide mij naar de opvangkamer, die inmiddels al goed warm werd gestookt. Verschillende mensen stelden zich voor, vertelden wat er ging gebeuren en ik heb er helemaal niks van opgeslagen.
Geen tijd
Om mij heen was hevige bedrijvigheid om Dex zo goed mogelijk op te vangen. Gezien de zwangerschapsduur was Dex eigenlijk nog te jong om in het ziekenhuis van Heerlen gehaald te worden. Echter was de nood dusdanig kritiek dat een rit naar het MUMC+ niet meer haalbaar zou zijn. Een transportteam inclusief neonatoloog van de NICU uit Maastricht was nog met spoed onderweg. Minuten gaan voorbij, terwijl ik niet weet hoe het met Kylie gaat. Dan gaat er een schuifdeur open en stuurt een hand mij richting de OK.
Plots zit ik naast het hoofd van Kylie en houd haar hand vast, terwijl aan de andere kant van het “gordijn” flink gesjord en getrokken wordt. Geen gehuil, geen geluid, behalve een levenloos rood aapje wat uit de buik wordt gehaald. Terwijl ik die beelden nog aan het verwerken ben klinken er plots monitoralarmen. Ik voelde de hand van Kylie slap worden en haar hoofd zakte weg. Dezelfde hand die mij de OK opstuurde pakte mij nu vast. Ik was net zo snel uit de OK als erin.
Terug naar de warme opvangkamer waar de hectiek ook zichtbaar was. Kabels werden aangesloten, zuurstof werd toegediend en de APGAR score werd berekend: zijn eerste onvoldoende was binnen, namelijk een 4. Er was nog een lange weg te gaan. Ondertussen hoorde ik van verschillende verplegers, kinderartsen en neonatologen “Kom maar kijken, meneer” “Komt u maar” “U mag hem best aanraken”
Ik hoorde het wel, maar ik kon niet van mijn stoel opstaan. Ik zat vast, vast in een nare film waar ik verbijsterd en machteloos moest wachten, want wat gebeurde er allemaal? Wat was er met Kylie aan de hand?
Hoe heet uw zoon? En door…
Beetje bij beetje kwam ik weer bij en stond ik op om mijn zoon te zien. Men vroeg naar de naam voor zijn dossier en naambandje. Ik kreeg het nog niet voor elkaar om de naam te zeggen. De naam die ik met moeite, maandenlang heb moeten verzwijgen moest ik plots 2,5 maand eerder vertellen.
Ondertussen werd Dex klaar gemaakt voor transport. Hij werd opnieuw in een plastic zak gelegd, want hij had al voor de twede keer geplast. (That’s my boy)
Nog meer nieuwe gezichten kwamen de opvangkamer op. Dit bleken de neonatoloog en 2 NICU verpleegkundigen van het MUMC+ te zijn. Dex kon gezien zijn extreme prematuur en dysmatuurheid heid niet in het Zuyderland ziekenhuis blijven. De transportcouveuse stond klaar en Dex lag daar te vechten voor zijn prille leven wat net 10min jong was.
Kylie was gelukkig weer bij en met de transportcouveuse gingen we de OK op. Hier waren we voor het eerst als gezin samen. Helaas van korte duur want Dex ging met het NICU team al naar het MUMC, waar wij nog enkele uren alleen moesten wachten in Heerlen
Eenmaal op de recovery kwam een verpleegster mijn telefoon afgeven. Deze had zij in de lift aan mij gevraagd zodat er foto’s en filmpjes gemaakt konden worden. Heel mooi, maar voor mij tot op heden nog altijd te heftig om terug te kijken.
Ik bewaar ze wel, voor later… eerst maar eens tijd nemen om alles een plek te geven. Tijd nemen wat amper gaat, want er wordt al snel verwacht dat een papa dit allemaal maar “even” snel snel doet en dan weer doorgaat met de dagelijkse gang van zaken…
One comment
Aangifte en bingo » Veurwaarts
[…] in een eerdere blog beschreven, hebben wij na de spoedkeizersnede nog enkele uren in het Zuyderland ziekenhuis […]