Een titel die perfect klopt bij de laatste 4 EMDR sessies. Want door de Coronamaatregelingen zijn deze niet meer face to face, maar middels videobellen.
Behelpen
En daar zit je dan voor je eerste sessie met Skype en een online tool. Je bespreekt je grootste angsten, emoties tegen iemand die tig kilometers verderop zit. Het beeld haper, stottert en de geur van wasmiddel kietelt mijn neusgaten. Achter de bureaustoel staat een wasrek met kleertjes van Dex, want ik zit op zolder zodat ik mij even kan afsluiten. Op zolder, de plek waar ik graag kom om wat te hobbyen met domotica, administratie bij te werken en allerlei website onderhoud uitvoer voor onder andere Veurwaarts.
Saai spelletje Pong
Het is behelpen en voelt toch ongemakkelijk. Ik uit mijn emoties anders en oppervlakkig. En dan moet ik naar een irritant bolletje op het scherm kijken. Een saai spelletje pong waarbij het balletje alleen nog horizontaal beweegt. Mijn ogen volgen het balletje terwijl ik mij probeer te concentreren op het moment dat ik voor het eerst op de NICU kwam. Emoties komen weer naar boven, de pijn op de borst is weer aanwezig en het gevoel van boos en machteloosheid stroomt weer door mijn hoofd.
Dan hoor ik Dex beneden schaterlachen en is de concentratie weg. Plots stond ik niet meer op de NICU maar zag ik het balletje weer bewegen en hoorde ik mijn psycholoog op mij in praten.
Ik wil verder
De gesprekken met de psycholoog zijn voor even voorbij. In korte tijd heb ik alle sessies er door heen verbrast die door de zorgverzekering worden vergoed. Even korte pauze en dan gaan we verder. Hoe dit uit gaat zien is voor nu onduidelijk, maar er zit nog van alles waar ik verder mee wil. Onder andere de dwang en angst om de controle vast te houden.
Voor nu eerst alles wat geweest is een plek geven en vervolgens fris opstarten voor deel 2.
