De ambulancechauffeur

Het was op 17 april 2019 toen jij naar alle waarschijnlijkheid rond 12.00 een melding op de pieper kreeg. De lunch moest nog even wachten, want er moesten nog 2 passagiers opgehaald worden.
Die passagiers waren een neonatoloog en NICU verpleegkundige welke met spoed nodig waren in het ziekenhuis van Heerlen.

Een stap achteruit zetten.

Als kersverse vader stond ik ongemakkelijk in de opvangkamer te kijken wat er allemaal met mijn zoontje gebeurde. Hoe zijn onrijpe longetjes geholpen werden en er steeds meer kabels en slangetjes nodig waren om hem stabiel te krijgen.
De schuifdeur ging open en nog meer medici propten zich rond de opvangtafel. Met een vluchtige blik zag ik dat de transportcouveuse op de gang al klaar stond. 

Ondertussen had ik symbolisch de navelstreng nog doorgeknipt en kon ik even nog mijn hand voorzichtig op de buik van mijn zoontje leggen. Hierna ging alles weer ontzettend snel. Zo snel dat ik maar niet kon beseffen wat er allemaal was gebeurd en nog ging gebeuren. Ik moest even een stap achteruit doen, zodat mijn kleine man in de warme transportcouveuse kon worden gelegd.
Het werd me allemaal even teveel toen ik het hoopje kabels en slangen met 10 vingers en tenen voorzichtig opgetild zag worden. Wat moest ik nou doen? Wat staat er allemaal te gebeuren?

Plots voelde ik een hand op mijn schouder.

Door die hand draaide ik mij om en zag naast de OK kleding een vriendelijk gezicht met een baard. De blik in je ogen zorgden voor rust. Iets wat ik op dat moment goed kon gebruiken. Met een rustige stem begon je uit te leggen wat er allemaal ging gebeuren en dat er helaas geen plek was in de ambulance om mee te rijden. 
Hoe vervelend ik het ook vond, je rustige stem en heldere uitleg, gaven mij een fijn en vertrouwd gevoel dat mijn zoon in goede handen was.

Je vertelde mij dat je er alles aan ging doen om mijn kleine man veilig en snel naar Maastricht te brengen. Samen met het hele circus liep je mee naar de OK, zodat ook mijn vrouw nog snel een blik kon werpen in de couveuse.
En toen vertelde de neonatoloog dat het tijd was om te vertrekken.

Daar ging je, met je hand aan de transportcouveuse. De hand die eerst mij geruststelde en vervolgens mijn zoon begeleide naar de ambulance.

Jullie liepen door de deur en weg was je…

Helaas heb ik je nooit meer kunnen bedanken voor die hand op mijn schouder, je kalme stem met geruststellende woorden.
Helaas heb ik je nooit kunnen bedanken dat jij mijn zoon veilig naar de NICU in Maastricht hebt gebracht.

LAAT HIER JE BERICHT ACHTER

Vind je deze blog leuk? Deel deze dan met je vrienden!

Deel dit verhaal op Facebook
Deel dit verhaal op Twitter
Deel dit verhaal op LinkedIn
Deel dit verhaal op WhatsApp
Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *