Zoals in een eerdere blog beschreven, hebben wij na de spoedkeizersnede nog enkele uren in het Zuyderland ziekenhuis gewacht.
Eenmaal terug op de triagekamer, kregen wij als kersverse ouders een beschuit met muisjes aangeboden. Aan de ene kant behoorlijk confronterend, omdat we alles nog aan het want verweken waren. Aan de andere kant was het wel fijn om iets in de maag te hebben.
Bij de beschuitjes kregen we ook een zak. Ik noem het voor het gemak even de Goodiebag, waarin onder andere verschillende informatie zat rondom de geboorte, vervolgafspraken, borstvoeding en aangifte doen.
“Geluk”
Nadat we Dex voor de eerste keer op de NICU hadden bezocht, gingen we terug naar de kamer op de kraamafdeling waar Kylie nog was opgenomen. Op rustige, stille momenten was ik bezig om informatie te lezen, formulieren in te vullen en lijstjes te maken wat er nog allemaal moest gebeuren.
Wat moest ik allemaal van thuis meenemen? Waar kan ik een maandkaart kopen voor de parkeerplaats? Wat moet ik allemaal invullen? Wat houden de onderzoeken in waar wij voor moeten tekenen? Oh shit: de aangifte.. die moet ook nog even.
Wij hadden het “geluk” dat het aansluitende weekend Pasen was en het gemeentehuis vanaf vrijdag al was gesloten. Bij het online plannen van de afspraak waren er nog slechts 2 keuzes beschikbaar:
- 18 april (dag na de geboorte van Dex)
- 23 april (dag na Pasen)
Voor mij waren beide dagen geen optie, maar ik moest een kiezen. Wat nu? Uiteindelijk had ik met flinke tegenzin gekozen voor 18 april, de dag na de geboorte van Dex.
Lood
Ouders en schoonouders hadden op ons verzoek wat spulletjes meegenomen zodat we de eerste nacht konden slapen. Voor meer kleding en verzorgingsspullen zou ik zelf nog naar huis gaan.
De volgende ochtend had ik snel koffie naar binnen gegooid om direct door te kunnen naar de NICU. De eerste nacht van Dex buiten de buik was niet fantastisch verlopen. Hij had nog veel moeite met ademhalen. De overlevingskans werd toen minder gunstig geschat. En toen moest ik gaan.
Eerst snel naar huis voor het trouwboekje en paspoorten en dan door naar het gemeentehuis in Heerlen. Dat werd mijn planning…
Met het lood in mijn schoenen verliet ik de NICU waar Kylie in de rolstoel achterbleef bij Dex. Het voelde niet goed, maar het moest? Ofja het wordt nou eenmaal verwacht dat de aangifte gebeurd, ongeacht of je kind dan nog ligt te vechten om te overleven. Of dat je vrouw de warme armen om haar heen wilt voelen en gerustgesteld wilt worden.
Die momenten dat zij mij het meest nodig hadden, kon ik er niet voor hun zijn. De verplichtingen en de druk die ik als man voelde waren verre van fijn.
Pas op!
Eenmaal thuis zag ik overal de spullen van Kylie nog liggen. Het bordje met een halve snee brood en een klein hoopje roerei. Die lagen nog te wachten om opgeruimd te worden. Hier had Kylie de dag ervoor geen tijd voor toen bleek dat ze per direct naar het ziekenhuis mocht komen voor een CTG. Opruimen kwam wel als ze terug was..
“Hoe zou het gaan? Was Dex nog in leven? Kon Kylie alles aan?” Met die vragen in mijn gedachte propte ik meerdere tassen vol met verzorgingsspullen, kleding en andere crap.
Snel voor het wegrijden stuurde ik een Whatsappbericht. Het bleef op 1 vinkje staan, want op de NICU moest de telefoon op vliegtuigstand. Geen reactie krijgen, was voor mij een verschrikkelijk gevoel. Ik wilde zo graag van beide een teken van leven.
De auto werd gestart en de race naar het gemeentehuis was begonnen.
Ging ik de afspraak nog op tijd halen?
Waar kon ik het beste de auto parkeren?
Wat moet ik allemaal doorgeven aan de ambtenaar?
Ook die vragen, passeerden tijdens het rijden, de revue. Mijn aandacht was overal behalve bij het autorijden. Plots stak er er een voetganger over. Hard op de rem en gelukkig had ik die persoon niet geraakt. Hij begon te schelden dat ik beter moest uitkijken, uiteraard volledig gelijk, maar ik kon er niet op reageren. Ik moest door, door naar het gemeentehuis voor die stomme aangifte.
Bingo
Een parkeerplaats was gelukkig snel gevonden. Met grote passen liep ik naar de hal van het gemeentehuis, pakte een nummer en ging zitten om op adem te komen. Ik was op tijd aanwezig en verschillende nummers werden omgeroepen. Mensen stonden op en liepen naar de betreffende balies. Het leek wel een bingo waarbij iedereen geluk had.. Bijna iedereen, want ik bleef zitten. Mijn nummer werd maar niet omgeroepen.
Het wachten leek wel uren te duren en plots hoorde ik mijn nummer. Met het trouwboekje, beide legitimatiebewijzen en verklaring van de arts liep ik naar de balie. Een vrolijke dame stond mij te woord, maar ik had even geen zin in smalltalk. “Invullen en door” was mijn reactie. Ik keek naar de grond en begon te huilen. Na excuses voor mijn reactie legde ik uit wat er allemaal was gebeurd. Dat het niet fijn voelde om bij de dame aan de balie te zitten terwijl 26km verder twee dierbaren, mij heel hard nodig hadden…
One comment
Anja
Je schrijft vanuit je gevoel. Hoe vervelend ook het geeft wel een idee wat speelt op zo’n moment. geeft zeker een koude rilling