Voor ons ging de weg naar huis geleidelijk. Vannuit het MUMC werd Dex na enkele weken overgeplaatst naar Heerlen. De zorgvraag van hem was op dat moment veranderd zodat een streekziekenhuis met een afdeling Neonatologie deze zorg ook kon bieden. Dus gingen wij met onze spullen terug naar Zuyderland, de plek waar we op 17 april het boek hadden opengeslagen.
Vanuit Zuyderland werk je naar een doel: naar huis met je kleine vechter. Door mijlpalen af te vinken kom je steeds dichterbij, naar huis wat je zo graag wilt. Of toch niet??
De geweldige verplegers van Geboortecentrum Zuyderland, ondersteunen je op alle vlakken, want voor kraamhulp kom je niet meer in aanmerking als je na 2,5 maand thuis komt. De verpleegkundigen helpen en leren je laatste fijne kneepjes en steeds meer hokjes worden afgevinkt. En dan slaat de angst en onzekerheid toe. Want hoe weten we zonder monitor of het ook daadwerkelijk goed met hem gaat? Hoe moet je de melk opwarmen en hoe gaat de rit naar huis in een maxicosi die veel te groot?
Opeens wil en durf je niet naar huis, want dan is er geen bel meer waar je even op kunt duwen voor hulp.
En toch gaat het naar huis gaan vanzelf en rol je automatisch door.. Een nieuwe bladzijde is omgedraaid, maar we wisten dat we er nog lang niet waren. De tijd van wekelijkse huisbezoeken of afspraken in ziekenhuizen was aangebroken. We doen het met heel veel liefde voor onze vechter!